The Color Purple (2023) | เดอะ คัลเลอร์ เพอร์เร์พิล

ภาพยนตร์เรื่องล่าสุดของ Blitz Bazawule ซึ่งเป็นการดัดแปลงจากนวนิยายเรื่อง "The Color Purple" ของอลิซ วอล์คเกอร์ ในปี 1982 ที่ผสมผสานการใคร่ครวญถ้อยคำที่เขียนเข้ากับพลังอันเร้าใจของการแสดงดนตรีได้อย่างง่ายดาย จากมรดกของการดัดแปลงครั้งก่อน Bazawule สร้างสรรค์ผลงานลูกผสมที่สวยงามตระการตาซึ่งห่อหุ้มแก่นแท้ของการเล่าเรื่องของ Walker

โดยแก่นแท้แล้ว "The Color Purple" เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับเซลี ซึ่งแสดงในวัยเด็กของเธอโดยฟีลิเซีย เพิร์ล มปาซีผู้น่าหลงใหล และในวัยผู้ใหญ่โดยแฟนตาเซีย บาร์ริโน ที่น่าประทับใจพอๆ กัน ภาพยนตร์เรื่องนี้เผยให้เห็นการเดินทางในชีวิตของซีลี โดยต้องผ่านแรงกดดันจากพ่อที่ชอบทารุณกรรม การแต่งงานที่ทารุณกรรมกับมิสเตอร์ (โคลแมน โดมิงโก) และการสูญเสียอันเจ็บปวดของน้องสาวของเธอ เน็ตตี้ (ฮัลลี เบลีย์) ขณะที่เซลีอดทนกับความสันโดษมานานหลายทศวรรษ ความปลอบใจของเธออยู่ในความหวังอันห่างไกลถึงความเป็นอยู่ที่ดีของครอบครัวเธอ และการสนับสนุนที่เธอพบจากตัวละครที่ปรับตัวได้ของ ชุก เอเวอรี่ (ทาราจิ พี. เฮนสัน) และโซเฟีย (แดเนียล บรูคส์) ดูหนังออนไลน์

การแสดงใน "The Color Purple" ถือเป็นรากฐานสำคัญของความสำเร็จของภาพยนตร์เรื่องนี้ Mpasi และ Barrino ในภาพยนตร์เปิดตัวครั้งแรกของพวกเขา นำเสนอภาพ Celie ที่ยอดเยี่ยม ถ่ายทอดความคิดถึง ความลังเลใจ และความยืดหยุ่นที่เจ็บปวดของเธอ รอยยิ้มสะกดจิตและการแสดงออกที่ไร้คำพูดของ Mpasi มีเสน่ห์เป็นพิเศษ ทำให้เกิดการแสดงตนบนหน้าจอที่ทรงพลัง เคมีที่เข้ากันระหว่าง Mpasi และ Bailey เพิ่มความเข้มแข็งให้กับสายสัมพันธ์ของพวกเขา ทำให้การหายตัวไปของ Nettie ส่งผลกระทบอย่างลึกซึ้ง

บาร์ริโน รับบทเป็นซีลีผู้อาวุโส ยังคงรักษาการแสดงที่ละเอียดอ่อน โดยรักษาสมดุลระหว่างความไร้เดียงสาในวัยเด็กกับน้ำหนักของผู้หญิงที่ถูกขังโดยผู้ชายที่กดขี่ข่มเหง แดเนียล บรูคส์ นักแสดงละครเวทีที่ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงโทนี่ ขโมยจุดสนใจในบทโซเฟีย นำเสนอการแสดงที่ผู้ชมชื่นชอบอย่างปฏิเสธไม่ได้ พร้อมด้วยการแสดงตนที่มีเสน่ห์และความคล่องแคล่วทางอารมณ์

อย่างไรก็ตาม การแสดงภาพของ Shug ของ Henson นั้นยังไม่เพียงพอท่ามกลางการแสดงที่แท้จริงของนักแสดงทั้งมวล การแสดงที่มากเกินไปของเธอโดดเด่นเป็นข้อความที่ไม่ลงรอยกัน โดยขาดความสามารถพิเศษที่ไม่สั่นคลอนซึ่งจำเป็นสำหรับบุคลิกนักร้องของ Shug ในขณะที่มอบช่วงเวลาแห่งความผ่อนคลาย การแสดงของเฮนสันให้ความรู้สึกที่ประดิษฐ์ขึ้นและพยายามดิ้นรนเพื่อให้สอดคล้องกับความเข้มข้นทางอารมณ์โดยรวมของภาพยนตร์

ด้วยการเดินทางผ่านช่วงเวลาอันยาวนานในชีวิตของซีลี ภาพยนตร์เรื่องนี้จึงสะดุดล้มในการเลือกสรรเป็นครั้งคราว และหันไปสู่ส่วนการเล่าเรื่องที่น่าสนใจน้อยลง การเว้นจังหวะสะดุด โดยเฉพาะในฉากที่เน้นไปที่ Shug ดนตรีบางเพลงให้ความรู้สึกว่าสิ้นเปลือง ขัดขวางการผสมผสานที่ลงตัวที่พบในไฮไลท์สำคัญของภาพยนตร์เรื่องนี้

แม้จะมีข้อบกพร่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ แต่เพลงที่ประสบความสำเร็จอย่าง "Hell No" และ "I'm Here" ก็เปล่งประกายด้วยเจตนารมณ์ทางอารมณ์ ภาคใต้ของอเมริกาซึ่งแสดงด้วยโทนสีอบอุ่นและสว่าง กลายเป็นตัวละครในตัวมันเอง ซึ่งช่วยเพิ่มผลกระทบจากซีเควนซ์ดนตรีของภาพยนตร์

"สีม่วง" ปรากฏเป็นภาพสะท้อนอารมณ์อันสุกใสของชีวิตผู้หญิงคนหนึ่ง นำทางผ่านความยากลำบากของความเป็นหญิงผิวดำด้วยความแท้จริงและความสง่างาม จุดแข็งที่แท้จริงของภาพยนตร์เรื่องนี้อยู่ที่การพรรณนาถึงความสามัคคีของพี่น้องสตรีผิวดำ ซึ่งเป็นข้อพิสูจน์ถึงความยืดหยุ่น ความอุตสาหะ และพลังที่ยั่งยืนของเรื่องราวอันเป็นที่รัก